Geneza modlitwy Anioł Pański

Modlitwa powstała w Średniowieczu, a jej odmawianie było ściśle związane ze zwyczjem bicia w dzwony. Dzwony kościelne odzywały się trzy razy dzienne, w celu oznajmienia wszystkim pór dnia: poranku, południa i wieczoru. W epoce bez zegarów było to bardzo praktyczne zajęcie. Stąd wywodzi się zwyczaj przerywania pracy i odmawiania "Anioła Pańskiego" na bicie dzwonów.

Papież Jan XXII pierwszy związał odmawianie modlitwy Anioł Pański z uzyskaniem odpustów w 1318 r. Natomiast Papież św. Pius V w XVI w. nadał jej kształt znany do dzisiaj.

P.: Anioł Pański zwiastował Pannie Maryi.
W.: I poczęła z Ducha Świętego.
Zdrowaś Maryjo, łaski pełna, Pan z Tobą. Błogosławionaś Ty między niewiastami i błogosławiony owoc żywota Twojego, Jezus. Święta Maryjo, Matko Boża, módl się za nami grzesznymi, teraz i w godzinie śmierci naszej. Amen.

P.: Oto ja, służebnica Pańska.
W.: Niech mi się stanie według słowa Twego.
Zdrowaś Maryjo...

P.: A Słowo stało się ciałem.
W.: I mieszkało między nami.
Zdrowaś Maryjo...

P.: Módl się za nami, święta Boża Rodzicielko.
W.: Abyśmy się stali godnymi obietnic Chrystusowych.

P.: Módlmy się: Łaskę Twoją prosimy Cię, Panie, racz wlać w serca nasze, abyśmy którzy za zwiastowaniem anielskim Wcielenie Chrystusa, Syna Twego poznali, przez Mękę Jego i Krzyż do chwały zmartwychwstania byli doprowadzeni. Przez Chrystusa Pana naszego.
W.: Amen.

P.: Chwała Ojcu i Synowi, i Duchowi Świętemu.
W.: Jak była na początku, teraz i zawsze, i na wieki wieków. Amen.

P.: Wieczny odpoczynek racz im dać, Panie.
W.: A światłość wiekuista niechaj im świeci.
P:. Niech odpoczywają w pokoju.
W.: Amen.

Geneza modlitwy Królowo Nieba

W okresie od "Niedzieli Zmartwychwstania Pańskiego" aż do święta "Zesłania Ducha Świętego" w miejsce modliwty "Anioł Pański" odmawia się modlitwę "Królowo Nieba" (łac. Regina Coeli).

"Królowo nieba" to jedna z czterech antyfon maryjnych Kościoła. W Liturgii, podobnie jak pozostałe antyfony śpiewana jest po Nieszporach, lub po Komplecie.

Jest to utwór nieznanego autorstwa, choć czasami przypisuje się go Papieżowi św. Grzegorzowi Wielkiemu. W liturgii franciszkańskiej był on śpiewany już w XIII wieku. Do brewiarza rzymskiego wprowadził go Papież Mikołaj III (1277-1280). 20 kwietnia 1742 r. Papież Benedykt XIV zalecił odmawiać tę modlitwę w okresie wielkanocnym zamiast modlitwy Anioł Pański.

P.: Królowo nieba, wesel się, alleluja,
W.: Bo Ten, któregoś nosić zasłużyła, alleluja,

P.: Zmartwychwstał, jak powiedział, alleluja,
W.: Módl się za nami do Boga, alleluja.

P.: Raduj się i wesel, Panno Maryjo, alleluja.
W.: Bo zmartwychwstał Pan prawdziwie, alleluja.

P.: Módlmy się. Boże, któryś przez zmartwychwstanie Syna swojego, Pana naszego Jezusa Chrystusa świat uweselić raczył, daj nam, prosimy, abyśmy przez Jego Rodzicielkę Pannę Maryję dostąpili radości życia wiecznego. Przez tegoż Chrystusa Pana naszego.
W.: Amen.