Geneza

Uroczystość Wszystkich Świętych jest wspomnieniem rzeszy osób, których dusze są już zbawione, a które nie są znane z imienia i nie mają swojego wspomnienia w Kalendarzu Liturgicznym. Tworzą oni Kościół Triumfujący, obok Kościoła Cierpiącego (dusze w Czyściu) i Kościoła Wojującego (wierni żyjący na Ziemi).

Św. Jan Apostoł tak ich przedstawiał w Apokalipsie (7, 9-10):

"Potem ujrzałem: a oto wielki tłum, którego nie mógł nikt policzyć, z każdego narodu i wszystkich pokoleń, ludów i języków, stojący przed tronem i przed Barankiem. Odziani są w białe szaty, a w ręku ich palmy. I głosem donośnym tak wołają: «Zbawienie u Boga naszego, zasiadającego na tronie i u Baranka»"

Regularnie tę uroczystość rozpoczął obchodzić w Rzymie Papież Bonifacy IV od 13 maja 610 r. Wtedy to zamienił on pogańską świątynię Panteon na Kościół Najświętszej Maryi Panny i Wszystkich Męczenników, do którego przeniósł z katakumb relikwie znaczniejszych świętych.

Ostatecznie, Papież Jan XI w 935 r. ustanowił święto Wszystkich Świętych na dzień 1 listopada.

Świętych obcowanie

Świętych obcowanie (łac. communio sanctorum) oznacza zjednoczenie Kościoła Triumfującego (w Niebie), Kościoła Cierpiącego (w Czyściu) i Kościoła Wojującego (na Ziemi). Te oblicza Kościoła zespolone są miłością wzajemną i stanowią Mistyczne Ciało Chrystusa, którego Głową jest sam Chrystus.

Kościół Triumfujący (święci w Niebie) pomaga Kościołowi Wojującemu (na Ziemi) zanosząc prośby wiernych przed Oblicze Boże. Kościół Wojujący pomaga Kościołowi Cierpiącemu wyzywolić się duszom z Czyścia poprzez modlitwę wstawienniczą.

Uroczystość Wszystkich Świętych przypomina nam o prawdzie świętych obcowania. Byśmy z ufnością wzywali wszystkich świętych o wstawiennictwo do Boga w naszych sprawach.